Buenas,
ya ha pasado el primer día y la verdad es que es muy duro. Ya me lo esperaba, más o menos, pero este tipo de trabajo no va conmigo. Los que me conozcáis de cerca o hayáis trabajado conmigo, sabéis que a mi me gusta implicarme en las cosas y hacerlo lo mejor que pueda, no me importa echarle mil horas al asunto. Por eso el dilema que se me plantea es enorme. Una posibilidad es intentar hacerlo bien y echarle horas (a costa de las cenas y del sueño) y otra es pasar de todo, y hacerme el tonto. Total, ninguno de estas personas son mis jefes. Pero claro, es muy fácil decirlo. Y todo por culpa del idioma. La verdad es que me siento totalmente inútil, querer decir una cosa y no poder expresarte. Lo que hago cuando estoy con el grupo es alejarme de ellos y hacerme el despistado para que no me pregunten. Yo creo que ya se han dado cuenta de que lo estoy pasando mal, porque por la tarde casi nadie me hablaba ya. Intentaré no parecer tan autista, pero me da mucha vergüenza usar tan mal el inglés.
Lo peor son las reuniones. Cuando se ponen a hablar unos con otros a ritmos super rápido, no pillo nada. Hoy han hecho una ronda sobre impresiones que se han llevado de la documentación y posibles gaps y es que he sufrido tinta para enterarme de algo. Seguro que no he pillado ni el 20%. El francés me da ánimos y me dice que en tres o cuatro días ya lo entenderé todo. No se si lo dice para animarme o que, pero la verdad es que no le creo.
Y para rematarme el día, llamo a casa y cuando se pone Diego al teléfono me dice: ¡Hola, papi! ¿Dónde estás? Yo le digo que tabajando. ¿Y por qué tienes que trabajar? Joder, me he quedado sin palabras y he empezado a llorar y todo. Es que no sabía que decirle. Y eso que es el primer día y él no me echa aún de menos. Ya veremos la semana que viene, seguro que no se quiere ni poner al teléfono porque estará enfadado conmigo.
Por lo demás, la comida fatal. Estos tíos se alimentan de pan Bimbo con porquería dentro. Ahora voy a ver si me escapo a cenar, aunque sea sólo, y como algo sólido porque es imposible alimentarse con lo que comen esta gente.
Y de la central, más bien poco. Hoy hemos estado todo el día haciendo cursos y no he visto mucho. Pero se nota que tienen dinero. Nos han preparado un barracón para el equipo con todo el mobiliario recién comprado, se han fabricado un aula acojonante para nuestro uso... en fin, que se nota que son muy detallistas (carteles anunciando nuestra llegada, fotos, todo limpio y en orden...). Mañana daremos un paseo por la planta y veremos como la tienen de cuidada.
En fin. Quedan 18 días.
lunes, 1 de marzo de 2010
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Tío, no te acobardes, bastantes pelotas le has echado ya yendo allí. ¿Que no te enteras de todo? ¿Y qué? Hazlo lo mejor que puedas, que tampoco te va la vida en ello, y piensa que 18 días pasan rápido. Y lo que nos vamos a reír cuando vuelvas y nos cuentes los "greatest moments"!!
ResponderEliminarVenga, un abrazo, tío.
Buenas! Pues nada, paciencia tío. Sobretodo haz algo los findes, porque si no acabarás hasta los cojones varias veces, aunque sea solamente coger el coche e ir a algún pueblecillo de comedores de haggis o tomar una pinta con los peculiares lugareños. Y sobre el inglés, no te apures. Que tienes problemas, pues nada, lo sabes tú y lo saben ellos. Si no pillas algo, les dices que lo repitan o que hablen más despacio, y se lo dices cuando estén todos, con un par... y si no les gusta, con su pan se lo coman y may they take away from you what has been danced (que te quiten lo bailao, vaya ;-))) ) Siau!!!
ResponderEliminarDani
Hombre, si algo aprendimos en Polonia, es que la gente cuando se quiere hacer entender se hace entender. Siempre que haya buena fe. Y me parece que entre vosotros, ganas de putearos no va a haber. Les gustará que alguien que no tiene ni idea se esuferce tanto.
ResponderEliminarEso sí, estoy seguro que como no te impliques en tu trabajo lo vas a pasar peor. Primero porque no va contigo, y segundo que...coño, como no tengas nada que hacer va a ser un coñazo.
No te preocupes que lo que pasa es que ayer estabas femenino y todo te afectaba más.
Mamong, eso es la impresión inicial.
ResponderEliminarYa verás que cuando acabe esto parecerás el Shakespeare ese.
Sólo te falta acostumbrar un poco la oreja y ya ta. Y prepararte las frases, como si fueras a hablar por teléfono.
Ala mamonazo... y si no, pues alquila una intérprete (que esté de buen ver)... "será por pasta!" ;o)
vaya! bueno lo mejor es decirles que hablen más despacio y más sensillo cuando estés. y nada, paciencia, te costará pero acabarás cogiéndolo todo,o el 80% de las cosas, ya verás.
ResponderEliminary sabemos que te vas a implicar, y que aunque tengas que echarle muchas horas lo harás, porque sino no podrás estar bien contigo.
y si puedes hacer una escapadita a Newcastle, te aconsejo visites este bar: http://www.restaurants.co.uk/mi.php/newcastle/staffordshire/pablo_frankis/17941
ánimo!!
No te preocupes, cariño, que tal y como tú eres, seguro que en dos días los tienes a todos de vuelta y media. Por cierto, ya puedes tener cuidao con la francesa esa que habla castellano, muy maja, muy maja pero que corra el aire.
ResponderEliminarAh, sobre Diego no digas tonterías, hombre. Precisamente ayer me costó un mundo acostarle porque "quería con papi", menuda perra cogió.
Venga, a por ellos!.
Bueno por lo aque veo estas de P... madre, pues que te esperabas? que esto fuese como formacion o que?, aqui seguro no hay nurias ni biars ni miguelitos ni alas tristes ni albertos, ni nadie con quien meterse y pasar un buen rato, la comida pues seguro que es bazofia. Pues ya te han dicho donde se come pqegate una escapadita y difruta.
ResponderEliminarIntenta paasrlo bien y no te amargues desde el primer dia que si no te esperan unas semanitas ded cojones (es facil decir esto desde aqui, que bien se ven los ¡toros desde el tendido).
Bueno si me acuerdo mañana te escribo algo mas, ya que ahora te tengo que dejar, pues como bien tu sabes aqui el callo dlo damos pocos y tenemos que estar en todo......
un abrazo....
Biar
Hola Rafaaa !!!
ResponderEliminarÀnimo .... ja veuràs com de seguida te'n sortiras que eres el "mejor" .
Diu Miguelito que miris la tele que a ell li dòna resultat amb el català.
Això ha estat el primer dia, els nervis, no conèixer rés ...
Et desitjo que aquesta experiència sigui MOLT POSITIVA i ja veuràs com en una setmaneta aquests en aquests blog ens contaràs que tot ja et va molt bé.
Continuarem amb contacte amb tu !!
Crec que és una bona idea el de formar el blog, doncs no estàs sol .... lluny però estem amb tu.
Molta sort i una abraçada,
Núria
BUENAS UN ALTRE COP !!
ResponderEliminarPER CERT DIU BIAR QUE A LA FOTO FAS GOIG,
SEMBLES EL PRESIDENT DEL BARÇA !!!
A VEURE QUIN DIA ET VEIEM A LA FEINA AMB CORBATA.
MOLTS BAZITUS
BIAR, NÚRIA, FRAN, (LA NOVIA DE FRAN) I BUENO DE TOTS DE MIGUELITO I ALVARO TAMBÉ.
Ánimo Rafaelillo... Seguro que te los metes en el bolsillo a todos esos guiris... Que tu tienes muxa grasia!!!!!
ResponderEliminarMil bstos
charli y laura
Ei Rafaelillo!! no te preocupes que en dos dias te metes a estos guiris en el bosillo... que tu tienes muxa grasia!!!
ResponderEliminarGo Rafa!!(en ingles para que vayas ensayando...)
Bstos
Charli y laura
ups!!! se nota que lo he escrito yo! malditas máquinas, siempre se rien de mí!!!
ResponderEliminarlauri